Ampie Coetzee se ’n Hele os vir 'n ou broodmes ondersoek die historiese verbintenis tussen Afrikaners, grond en die plaasnarratief sedert 1657. Die boek ontleed hoe die plaasroman ontwikkel het as 'n genre wat Afrikaner-identiteit, grondhervorming, plaasmoorde en die komplekse verhouding tussen wit setlaars en inheemse gemeenskappe weerspieël. Coetzee gebruik Michel Foucault se konsep van diskoers om die evolusie van die plaasroman te verklaar, van vroeëre idealisering tot postmoderne dekonstruksie, en beklemtoon die voortdurende stryd om betekenis rondom grondbesit in Suid-Afrikaanse literatuur en geskiedenis.